பெருமாள் முருகனும், தமிழ் சினிமாவும்!

அனுமார் வால் போல் நாளும் நீளும் பெருமாள் முருகன் விவகாரம், நமக்கு, தமிழ் திரைப்படங்களின் காமெடிக் காட்சிகளை நினைவூட்டுகிறது. அவற்றில் முக்கியமானது, ‘கிணற்றைக் காணோம்’ என்று புகார் தரும் வடிவேலுக்குப் பயந்து, போலீஸ் சீருடையை கழற்றிக் கொடுத்து விட்டு, ‘வேலையே வேண்டாம்’ என்றோடும் போலீஸ் அதிகாரியின் கேரக்டர்.
குடும்பத்தோடு வெளியூர் சென்று விட்ட மொக்கச்சாமியின், பூட்டிய வீட்டுக்கு முன் கூடி நின்று, ‘வெளியே வாடா’ என்று கூவல் போடும் கஞ்சா கருப்பு குழுவினரின் காமெடி, எழுத்தாளருக்கு மிரட்டல் விடும் சில்லுண்டிகளின் வீரத்துக்கு நிகரானது.
‘தமிழ் வாத்தியார், கோவில் குருக்கள் மாதிரி, தயிர் சாதம் திங்குறவங்கள அடிச்சே ரவுடியா டெவலப் ஆகியிருக்கோம்’ என்றொரு விஷால் படத்து டயலாக்கும் சேர்ந்து நினைவுக்கு வருகிறது. அட, தமிழாசிரியர் என்பதுகூட, சூழ்நிலைக்கு கச்சிதமாய் பொருந்துகிறதே!
படையெடுத்து வந்த வல்லவராயன், காலில் விழுந்து சரணாகதி அடைந்த புலிகேசியைப் பார்த்து, ‘சே என்னய்யா, இப்படி ஒரேயடியாகக் காலில் விழுந்து விட்டான்’ என்று எரிச்சல் படுவதைப்போல், இவர்களுக்கும் எரிச்சல். ‘அவன் கண்ணை மட்டுமாவது நோண்டி விட்டுப் போவோம்’ என்று ஏற்றி விடும் வல்லவராயனின் படைத்தளபதிபோல், சரணடைந்த எழுத்தாளரின் இன்னொரு நாவலும் நொட்டையென கிளப்பி விடுகின்றனர்.
‘ஈரைப் பேனாக்கி, பேனைப் பெருமாள் ஆக்கி விடுதல்’ என்று, கிராமப்புறங்களில் சொல்வதுண்டு. ஒன்றுமில்லாத விஷயம், ஊதிப் பெரிதாக்கப்படுவதற்கு மிகச்சரியான உதாரணம் அதுதான். இப்போது, நடப்பதுவும் அதுவே.
இலக்கியவாதிகளுக்கு மட்டுமே அறிமுகமாகியிருந்த பெருமாள் முருகன், ‘மாதொருபாகன்’ சர்ச்சையால், உள்ளூர் பத்திரிகை முதல் உலகத்தொலைக்காட்சி வரை, எங்கும் எதிலும் ஆக்கிரமித்துக் கொண்டிருக்கிறார். அதைக்கண்டு, எழுத்தாளர்கள் பலரும் வயிற்றெரிச்சல் அடைவது, அவர்களது எழுத்திலும் பேச்சிலும் நன்றாகவே தெரிகிறது.
எழுத்தாளர் பிரச்னையை இலக்கியவாதிகள் தீர்த்துக்கொள்ளட்டும். விவகாரத்தை, பூதாகரம் ஆக்கியவர்களின் பிரச்னையை பார்ப்போம். ஜாதிக்கட்சிகளும், மத அடிப்படைவாத அமைப்புகளும், கோவில் திருவிழாக்களில் மட்டுமே இடம்பெறும் ரங்கராட்டினம் போன்றவர்கள். மற்ற நாட்களில் காண முடியாது. தேர்தல்வேறு, ஐந்தாண்டுகளுக்கு ஒரு முறைதான் வருகிறது. ஏதேனும் பிரச்னைகள் இருக்கும்போதுதான், ஜாதி, மதம் சார்ந்த சில்லுண்டிகள் (உபயம்: ஜெயமோகன்) உயிர் பிழைத்திருக்க முடியும்.
இந்தியா போன்ற, படித்த முட்டாள்களும், படிக்காத முட்டாள்களும் மலிந்த நாடுகளில், அரசியல் கட்சியோ, அமைப்போ நடத்துவது அவ்வளவு எளிதன்று.
தலைவரானவர், உள்ளூர் பிரச்னை முதல் உலகப்பிரச்னை வரை, எல்லாம் அறிந்திருக்க வேண்டும். இலங்கைத்தமிழர், இந்திய மீனவர், இத்தாலிய கடற்படை, மாலத்தீவு விவகாரம், பாகிஸ்தான் கலவரம், லிங்கா பட நிலவரம் என எல்லாவற்றுக்கும் கருத்துச் சொல்ல வேண்டும்.
அவ்வப்போது கட்சிக்கூட்டங்களில், ‘டிவி’ பேட்டிகளில், தொண்டர்கள் வாய் பிளக்கும் வண்ணம் உரை நிகழ்த்தும் கலை அறிந்திருக்க வேண்டும். உருது, சமஸ்கிருத இலக்கியங்கள், கிரேக்க, ரோமானிய இதிகாசங்களை கரைத்துக் குடித்திருந்தால் இன்னும் சிறப்பு. இது தவிர, பெட்ரோல், டீசல், காஸ் விலை, பஸ், ரயில் கட்டணம் எல்லாம் விரல் நுனியில் வைத்திருக்க வேண்டும்.
பெட்ரோல் விலை குறைத்தால், ‘போதாது’ என்று போராட்டம். குறைக்கவில்லை என்றால், ‘ஏன் இன்னும் குறைக்கவில்லை’ என்று ஆர்ப்பாட்டம். விலை அதிகரித்து விட்டாலோ, பஸ்சை மறித்து, கண்ணாடி உடைத்து, கைதாகி, சரித்திரம் படைக்க வேண்டியிருக்கும்.
இப்படி எந்த வித்தையும் அறிந்திராமல் ‘என் கணவரும் கச்சேரிக்குப் போகின்றார்’ என்பதைப்போல், கட்சி ஆரம்பித்துவிட்ட கொங்குச்சிங்கங்களும், சில அசிங்கங்களும், என்னதான் செய்வார்கள்? அவர்களுக்கு வேறு வழியில்லை. ஆகவேதான், கையில் கிடைத்திருக்கும் பிள்ளைப்பூச்சியை, முட்டுச்சந்தில் முழங்காலிட வைத்து, தண்ணீர் தெளித்துத் தெளித்து அடிப்பதென்ற கொள்கை முடிவுக்கு வந்து விட்டார்கள். ‘நானும் ரவுடிதான்’ என்று கூவியவுடனே, ஜீப்பில் உட்காரவும் இடம் கிடைத்துவிட்ட மகிழ்ச்சி, அவர்களுக்கு! அவர்களுக்கெல்லாம், இந்தாண்டு பொங்கல் நிச்சயம் இனித்திருக்கும்.