பண்டிகை நாட்களில், மாட்டுச்சாணத்துக்கு வரும் கிராக்கி இருக்கிறதே! அப்பப்பா…! கொஞ்சம் நீள அகலமாய் வீடு வாசலும், நீட்டி முழக்குபவராய் வீட்டில் மனைவியும் வாய்த்தவர்பாடு திண்டாட்டம் தான்!
‘எப்படியாவது சாணம் கொண்டு வந்தே தீர வேண்டும்’ என்று மனைவி போடும் உத்தரவை உச்சநீதிமன்ற டிவிசன் பெஞ்ச் உத்தரவாகக் கருதி, கணவன்மார் கையில் பக்கெட் உடன் கிளம்புவர். ஆனால் கிடைக்க வேண்டுமே!
ஊருக்குள் மாடு வைத்திருப்பவர் வீடுகளில் எல்லாம், ரேஷன் கடையில் சீமை எண்ணெய் வாங்க காத்திருக்கும் வாடிக்கையாளர் போல், வரிசையில் குண்டாக்களும், பக்கெட்டுகளும் காத்திருக்கின்றன.
‘இந்த முறை சீனியாரிட்டி முறையை ரொம்ப ஸ்ட்ரிக்ட் ஆக பாலோ அப் செய்வதாகவும், நம் வரிசைக்கு நாளை மறுநாள் சாயந்திரம் மாடு சாணம் போடும்போது தான் கிடைக்குமாம்’ என்றும், தயங்கித் தயங்கி சொன்னால், எந்த வீட்டில் மனைவி ‘சரி போகட்டும்’ என்று சொல்வார்?
‘எனக்குத்தெரியாது, சாணியோட தான் வரணும்’ என்று சொல்லும் மனைவியரே நாட்டில் அதிகம். விளைவு, கால்நடை வைத்திருக்கும் சிலர், மாட்டுச்சாணத்தை தராசு எடைக்கல் வைத்து எடை போட்டுப்பார்க்காத குறையாக, விற்க ஆரம்பித்து விட்டனர்.
‘குட்டு ஐந்து முதல் பத்து ரூபாய் வரை விலை வைத்து விற்றாலும் வாங்கத்தயார்’ என்கின்றனர், மக்கள். கால்நடைகள் குறைந்து விட்டன. ‘சாணம் தானே, போனால் போகட்டும்’ என்று இலவசமாக விட்டவர்களும் எண்ணிக்கையில் குறைந்து விட்டனர் என்பது தான் இந்த நிலைமைக்கு காரணம்.
இப்படிப்பட்டவர்களுக்கு மத்தியில், சாணத்தை இலவசமாக தருபவர்களும் நாட்டில் இருக்கத்தான் செய்கின்றனர் என்பதையும் குறிப்பிட்டே தீர வேண்டும். ‘அவர்களுக்காகவாவது ஆண்டுக்கொருமழை அதிகமாகப் பெய்யட்டும்’ என்று என்னுடன் சேர்ந்து நீங்களும் வேண்டிக்கொள்ளுங்கள் நண்பர்களே!
ஒரு காலத்தில், ரோட்டிலும், மேய்ச்சல் நிலங்களிலும் கிடக்கும் சாணத்தை எடுத்து வந்து, எரு வரட்டி தட்டி விற்று குடும்பத்தை வளர்த்தவர்கள் உண்டு. அப்படியெல்லாம் கூட நடந்தது என்று யாரேனும் சொன்னால் எதிர்கால தலைமுறைகள் நம்ப மறுக்கவும் கூடும். என்ன செய்வது?
*
குறிப்பு: இது சொந்த அனுபவம் என்று யாரும் நினைத்திருந்தால், அது சரியல்ல! ‘இரவல் அனுபவமோ’ என்று எண்ணியிருந்தால், அது தவறுமல்ல!
ஆறுமுகம் அய்யாசாமி 