மாயமான் வேட்டை!

தமிழ் மீடியத்தில் படித்த பலருக்கும், ‘ஆங்கிலத்தில் சரளமாகப் பேச முடியவில்லையே’ என்ற வருத்தம், நிச்சயம் இருக்கும்; எனக்கும் பல ஆண்டுகள் அப்படித்தான் இருந்தது. எங்காவது பயணிக்கும்போது, சக பயணிகளான பொட்டு பொடிசுகள் எல்லாம் ஆங்கிலத்தில் பேசி, ஆங்கிலத்தில் சிரித்து, ஆங்கிலத்திலேயே அழுவதைப் பார்க்கும்போது, பேரவமானமாக இருக்கும்.

பொது வாழ்க்கைக்கு வந்தபிறகு, லாலு பிரசாத், ராமவிலாஸ் பாஸ்வான் மாதிரியானவர்கள் பேசும் ஆங்கிலத்துக்கு, நம் ஆங்கிலம் எவ்வளவோ பரவாயில்லை என்று தோன்ற ஆரம்பித்தது. எங்காவது ஆங்கில பேச்சுப் பயிற்சி வகுப்புக்கு போயாவது, ஐயம் திரிபற ஆங்கிலம் பேசிப் பழகி விட வேண்டும் என்று தீராத ஆவல். ஒரு நாள் பேச்சுவாக்கில் இருந்தபோது, நண்பரும் அப்படியே சொன்னார். அப்புறமென்ன? துணைக்கு ஆள் கிடைத்து விட்டது; ‘பயிற்சி தரும் ஆள் யாராவது கிடைக்கட்டும்’ என்று காத்திருந்தோம்.
அப்படி இருந்த நாட்களில்தான், அலுவலகத்துக்கு பக்கத்திலேயே ஆசிரியை ஒருவர், ஆங்கில பேச்சுப்பயிற்சி சொல்லித்தருவதாக போர்டு மாட்டினார். அவர் பெரும்பாலான நேரங்களில் பயிற்சிக்கு ஆளில்லாமல், ரோட்டில் போகும் வரும் வாகனங்களை கணக்கெடுப்பதாக ஆபீஸ் பையன் தகவல் சொன்னான்.
ஆகவே, அந்த ஆசிரியையிடம் சென்று நானும் நண்பரும் விசாரித்தோம். ‘இரண்டு மாதம் வகுப்பு, மூவாயிரம் கட்டணம்’ என்று கறாராகப் பேசினார், ஆசிரியை. நாங்கள் இருவரும் பத்திரிகை செய்தியாளர்கள் என்று தெரிந்தவுடன், முன்கூட்டியே பணத்தை வைத்தால் தான் வகுப்பென்று (!) சொல்லி விட்டார். அவருக்கு என்ன பயமோ?
வேறு வழியின்றி மொத்தமாக முன்பணம் கொடுத்து வகுப்பில் சேர்ந்தோம். இருவருக்கு மட்டும் தனி வகுப்பு. இருவரது ஆங்கிலத் திறனையும் சோதித்த ஆசிரியை, இரண்டே மாதத்தில் இருவரையும் ஆங்கிலத்தில் பேச வைத்து விடுவதாக உறுதியாகச் சொன்னார். ஆக, ஆங்கிலப் பேச்சுப் பயிற்சி, அமர்க்களமாக தொடங்கியது.
ஒரு குயர் நீளவாக்கு நோட்டுடனும், பேனா, பென்சில், அழிக்கும் ரப்பருடனும் நாங்கள் வகுப்புக்குச் செல்வது கண்டு, அக்கம் பக்கத்து அலுவலகத்தார் வாயைப்பிளந்தனர். கூடவே இருக்கும் சில பேரோ, கும்பல் கூடி பேசிச்சிரிப்பதும், குதூகலப்படுவதுமாக இருந்தனர். ‘காலம் போன கடைசில…’ என்பதாக, காதுபடப் பேசும் கருத்துக்கள் எல்லாம், நம்மைக் குறி வைத்து ஏவப்பட்டதாகவே எனக்குப் புலப்பட்டன. ‘நீங்க குடிங்க யுவர் ஹானர்’ என்ற லொடுக்குப்பாண்டி சினிமா டயலாக்போல, ‘அவங்க கெடக்குறாங்க சார்’ என்பான் ஆபீஸ் பையன்.
ஆரம்பத்தில் வகுப்பெல்லாம் ஜோராகத்தான் இருந்தது. வகுப்பில் மிகத்தீவிரமாக கவனித்து, நோட்ஸ் எடுத்துக் கொண்டு, வீட்டில் எழுதிப்பார்க்கும் போதும், வெள்ளைக்காரர்களிடம் ஆங்கிலத்தில் பேசிப்பார்ப்பது போல கனவு காணும்போதும், மகிழ்ச்சியாகத்தான் இருந்தது.
கனவெல்லாம் நனவாகி விடுகிறதா என்ன? நண்பர் கொஞ்சம் விளையாட்டுப் பேர்வழி. ஆசிரியை, மிகத்தீவிரமாக ஆங்கில இலக்கணம் பற்றி வகுப்பெடுக்கும் வேளையில், ஏதாவது ஏடாகூடமாக கேள்வி கேட்பார். ஆசிரியைக்கே தெரியாத ஆங்கில வார்த்தைக்கு அர்த்தம் விசாரிப்பார். வெளியில் வேடிக்கையும் பார்ப்பார். திடீரென கெக்கே பிக்கேவென்று சிரித்தும் தொலைப்பார். அவருக்கு அடிக்கடி போன் வேறு வந்து விடும். ஆசிரியைக்கு சங்கடமாக இருக்கும்; எனக்கோ, தர்ம சங்கடமாக இருக்கும்.
நாட்கள் செல்லச்செல்ல, வகுப்புக்கு மட்டம் போடவும் ஆரம்பித்தார் நண்பர். அவர் வராமல் விடுவதுடன், ‘நாளைக்குப் போலாம் விடுங்க சார்’ என்று நமக்கும் வேறு சொல்லி விடுவார். ‘தனியாகப் போகத்தான் வேண்டுமா’ என்று நமக்கும் தோன்றும். இப்படியே, இன்று, நாளை என்று தள்ளிப் போடப்பட்ட வகுப்புக்கு, பிறகு போகவே இல்லை.
ஆசிரியை, நான்கைந்து முறை, ஆபீஸ் பையனிடம் சொல்லி விட்டார். வழியில் எதிர்ப்பட்டபோது, என்னிடமே ஒரு முறை விசாரித்தார். ‘ஒர்க் கொஞ்சம் அதிகமாய்டுச்சு பாத்திக்கிடுங்க’ என்று, நண்பரின் மொழியில் சொல்லி சமாளித்தேன். யார் விட்ட சாபமோ, மீதமிருந்த ஒரு மாத வகுப்புக்கு போக முடியவே இல்லை.
அதிர்ஷ்டவசமாகவும், தெய்வாதீனமாகவும், ஆங்கிலம் மயிரிழையில் உயிர் தப்பித்து விட்டதாக, அக்கம் பக்கத்து, அலுவலக வட்டாரங்களில், அவ்வப்போது கருத்து தெரிவிக்கப்படுவது, வழக்கமாகியிருந்தது. ஆள் இல்லாத நேரங்களில் உரக்கவும், இருக்கும் நேரங்களில் முணுமுணுப்பாகவும், தெரிவிக்கப்பட்ட கருத்துக்கள் நமக்கு கொஞ்சம் சஞ்சலத்தை ஏற்படுத்தியிருந்தன.
‘‘விடுங்க சார், பொறாமைக்காரப் பசங்க, எங்க இவுங்கல்லாம் இங்லீஷ் படிச்சுருவாங்ளோன்னு கடுப்புல கெடந்து அலையுதாணுக,’’ என்று, ஒரே வாக்கியத்தில், விமர்சனத்தை புறக்கணித்துவிட்டார் நண்பர். ஆண்டுகள் பல கடந்தாலும், ஆங்கிலம் பேசுவது என்னவோ, இன்னும் மாயமான் வேட்டையாகவே தொடர்ந்து கொண்டிருக்கிறது!